Hoe herken je een Italiaan, een Duitser, een Spanjaard en een Fransman terwijl ze Engels spreken

Een Italiaan, een Duitser, een Spanjaard en een Fransman zaten in een… maar dit is geen grap! Nou, wel bijna, omdat we het hebben over talen (of liever gezegd, accenten): de Italiaan, de Duitser, de Spanjaard en de Fransman ontmoeten elkaar in een bar in San Francisco en ze hebben een gesprek in het Engels.

Laten we beginnen met de opmerking, dat de belangrijkste zaak bij het leven in het buitenland is, dat je correct spreekt, afgezien van enkele uitspraakfoutjes. Laat de taalhoogstandjes, woordspelingen en Shakespear sonnetten maar over aan de academici – om in het buitenland te overleven heb je slechts een fundamentele, maar rotsvaste grammatica nodig en een gezonde hang naar avontuur.

Maar voor de muggenzifters onder ons, die het Koninklijk Engels beter spreken dan Hare Majesteit zelf en hun landgenoten graag terechtwijzen is hier een lijstje met niet te missen kenmerken om Italianen, Duitsers, Spanjaarden en Fransen te herkennen vanaf hun eerste lettergreep.

Zullen we beginnen met Italië? Dankzij hun unieke stijl zijn Italianen in het buitenland gemakkelijk te herkennen: van top tot teen gestoken in designer kleding, met een zonnebril zelfs in de metro, gaat de toon van hun stem hoorbaar omhoog wanneer ze telefoneren. De kleinste twijfel valt weg, wanneer ze de magische woorden “good morning!” uitspreken.

• Italianen hebben een serieus probleem met de h: voor hun heeft deze taalaccessoire meer een decoratieve functie, zodat je een werkwoord van een voorzetsel kunt onderscheiden, tenminste in het Italiaans… maar niet in het Engels, waar je dit te allen tijde moet uitspreken! Wanneer je dus een groep Italianen hoort zeggen dat ze angry zijn, wees dan maar niet bang, ze hebben vermoedelijk alleen maar honger! (hungry)
• Er is nog een geluid, waar Italianen het maar moeilijk mee hebben, voornamelijk omdat het in hun taal niet bestaat: we spreken over de beruchte -th klank! Woorden als the en this zullen onvermijdelijk klinken als de en dis.
• Zullen we het eens hebben over de r? Italianen vinden het geweldig om medeklinkers uit te spreken (daarom hebben ze ook zoveel dubbele medeklinkers) en ze zitten diep in de problemen wanneer ze dat zachte en lieflijke Britse geluid in woorden als car (/ka:/) gaan nazeggen.
• Door hun intense liefde voor medeklinkers zullen Italianen woorden die eindigen op -ing (zoals de gerundia) ook tot de allerlaatste letter uitspreken.

De liefde voor medeklinkers brengt Italianen en Duitsers bij elkaar, met het enige verschil dat Duitsers heel precies zijn en een naam hebben voor alles, zelfs voor de classificatie van hun eigen uitspraakfouten:

• Auslautverhärtung (eindklankverscherping) is een vrij algemene uitspraakfout. Duitsers neigen ernaar om de laatste medeklinkers van een woord uit te spreken en te beklemtonen, zodat een medeklinker van een “zacht” in een “hard” geluid verandert. “Dog” bijvoorbeeld wordt “Dok”.
• Maar de meest voorkomende fout is altijd de lastige -th klank: Duitsers zetten hiervoor zelfs een s in de plaats, een fonetisch raadsel!
• Er is nog een andere medeklinker die voor Duitsers niet te vatten is: w wordt uitgesproken als Daarom wordt het woord wine ineens vine!

Dus zelfs Duitsers in het buitenland kunnen worden herkend aan hun accent… en aan hun traditionele combinatie van “witte sokken en sandalen”!

 

In ons verhaal komt, samen met de Italiaan en de Duitser, ook een Spanjaard voor. In eerste instantie kan het was lastig zijn om een Duits accent te herkennen, maar Spanjaarden in het buitenland (net zoals hun Italiaanse tegenhangers) zijn zo duidelijk! Hier volgen wat ondubbelzinnige kenmerken:

• Er is geen s zonder e ! Spanjaarden kunnen er niets aan doen en ze hebben het niet eens door wanneer ze dwangmatig een e toevoegen vóór elk woord dat begint met een s ! Hierdoor veranderen woorden als school, star, brainstorming, street, special in e-school, e-star, brain-e-storming, e-street, e-special en zo voort.
• Hoorbaarheid is belangrijk! Het typische geluid kenmerkt Spanjaarden niet alleen wanneer zij Spaans spreken, maar ook wanneer ze zichzelf uitdrukken in het Engels! Woorden als hello, house, hot zullen min of meer klinken als jello, jouse, jot, met de j van jamón voor alle duidelijkheid.
• Een ander zwak punt is absoluut de g-klank! Spaanse mensen zijn hiermee niet vertrouwd, omdat het maar heel af en toe voorkomt in hun taal en ze hebben het er maar moeilijk mee! Je zult bemerken, dat wanneer je Spaanse vrienden het hebben over hun manager, dit: /ˈmænɪjə/ in plaats van /ˈmænɪdʒə/ wordt.

 

In het gezelschap van de Italiaan en de Spanjaard kan alleen de Fransman meedingen naar de eerste prijs voor het meest herkenbare accent! De Fransen zijn trots genoeg op hun cultuur, wanneer ze in Frankrijk zijn, laat staan wanneer zij in het buitenland reizen! Onderscheidende kenmerken? Hier zijn er een paar:

• Klemtoon ligt altijd op de laatste lettergreep (zoals in het Frans), zelfs wanneer er geen specifieke tekens of accenten zijn! Finally wordt finallie en eventually wordt eventuallie.
• De beruchte -th groep is een pijnpunt, zelfs voor de Fransen: ze spreken het uit als een soort onzuivere f. In plaats van this zeggen ze fis.
• Wanneer je Engels spreekt met Fransen, zul je je altijd afvragen of je nu Engels spreekt of plotseling Frans kunt verstaan: dat is niet door hun accent… ze zullen altijd proberen om wat Franse woorden in het gesprek binnen te smokkelen, dat is zeker!

 

We hebben geprobeerd om de meest algemene uitglijders te verzamelen, maar uitspraakfouten en verschillende accenten kunnen binnen een taal enorm variëren! Spits je oren met onze quiz Guess My Accent, maar laat je niet misleiden door de eerste levels van het spel, het beste komt daarna pas! Hoeveel van deze fouten herken je bij jezelf? Zijn wij er nog een paar opvallende vergeten? Deel ze in een commentaar!