Op een middag zag ik de melding “oproep gemist” met een onbekend nummer op mijn mobiel. Gewoonlijk negeer ik dit soort meldingen gewoon – maar dit keer zei ik om een onbekende reden tegen mezelf: “En als het nu eens belangrijk is? Ik ga terugbellen…”. Vervolgens kreeg ik een complete verrassing. Ik hoorde: “Hallo, gelukkig bel je ons terug. Je hebt een taalreis gewonnen van twee weken naar San Francisco!”. “Sorry, is dit een geintje of zo? Over welke contest heb je het?”. En toen kwam alles weer boven: een publicatie op Facebook bood de kans om een reis te winnen naar de bestemming van je keuze. Maar toen ik bezig was om mijn bijdrage te leveren dacht ik niet, dat ik zou winnen (want met dit soort contests win je zelf nooit, toch?). Uiteindelijk geloofde ik, dat ik deze reis gewonnen had, maar pas toen ik voet op Amerikaanse bodem zette realiseerde ik me, dat ik “zo zonder het echt zelf te hebben geregeld” tijd mocht gaan doorbrengen in de stad van mijn voorkeur. Eenmaal aangekomen bij mijn gastgezin om tien uur ‘s avonds, na een lange reis, ben ik doodmoe in bed gestort, om zo snel mogelijk korte metten te maken met de opkomende jetlag.
Geen tijd om uit te puffen – de volgende morgen ging ik naar het stadscentrum van San Francisco, om de talenschool St Giles International te zoeken. De eerste dag op school bestond uit veel informatie en voor iedere deelnemer een test om het taalniveau te bepalen.
Al snel maakte ik kennis met enkele deelnemers, waarmee ik vervolgens de hele middag doorbracht. Ik beken, dat dit voornamelijk Duitsers waren… Het is bizar hoe de moedertaal toch een band schept! Ik kwam tot de conclusie, dat ik met mijn twee weken taalreis behoorde tot de groep van “kortverblijvende vakantiegangers”. De meeste studenten brachten dubbel zoveel tijd door op de taalschool, velen van hen zelfs enkele maanden. De volgende dag begonnen de lessen – met een start in een eerder exclusief groepje van twee studenten! Maar de daaropvolgende week sloten zich andere deelnemers aan bij de groep. Ik had mijn glorieuze momentje tijdens een leuk klein wedstrijdje, als gelijkmaker in het “Team Duitsland”. Mijn groep bestond voornamelijk uit Zwitsers, de vraag was: “Wie gaat er winnen? De duitstaligen of de franstaligen?” De rest van de week was net zo vermakelijk als het begin, met veel discussies en interessante onderwerpen.
Hoe geweldig ik de schooltijd ook heb gevonden – het was ook heel spannend om deze prachtige stad te ontdekken. Van winkelen tot sightseeing, je heb daar alles – en dankzij de centrale ligging van St Giles bereik je alle plaatsen snel en veilig. Een reisje per veerpont naar de naburige stad Sausalito of naar het eiland Alcatraz, bekend vanwege de gevangenis (tijdens een regenachtige dag – je kon het niet goed zien!) kennis maken met de buurt Haight-Asbury onder begeleiding van een echte hippie of een klein paradijselijk hoekje ontdekken op Land’s End met een ommetje via Baker Beach en een adembenemend uitzicht op de Golden Gate brug… dat zijn nog maar een paar van mijn persoonlijke favorieten. en dan zijn er niet te vergeten ook nog de culinaire delicatessen! Mijn tip als ervaringsdeskundige is: de Farmer’s Market, dicht bij het Ferrygebouw, en dan speciaal op de zaterdag!
En weet je wie het belangrijkste was van heel mijn taalreis naar de City by the Bay? Mijn fantastische en hartelijke gastmoeder! Met haar en met de andere studenten die bij haar logeerden kon ik iedere avond na het eten van alles bespreken – en genieten van de opgewekt vertelde levenslessen. Ik kwam er achter, dat dit de beste manier is om andere culturen te leren kennen en natuurlijk ging ik naar huis met de adressen van Japanse, Spaanse en Zwitserse studenten. Duizendmaal dank ESL, voor de kans om dit allemaal te beleven, deze fantastische mensen te mogen leren kennen, niet alleen tijdens de reis maar ook tijdens de voorbereiding ervan bij ESL op kantoor.
What do you think?